Siostra Maria Celeste Crostarosa została 3 czerwca 2013 włączona w poczet Czcigodnych Sług Bożych mocą dekretu o heroiczności cnót podpisanego przez Ojca Świętego Franciszka. Kim była i co charakteryzuje tę dzielną niewiastę? Osobę Sługi Bożej przybliżyły w rozmowie z Marią Rachel Cimińską, s. Ewa Kłaczak i s. Kazimiera Kut, Redemptoryski
Maria: Założycielka Zakonu Sióstr Redemptorystek, została włączona niedawno w poczet Sług Bożych. Czytając jej biografię, zaskakuje człowieka, że taka osoba miała odwagę pójść taką drogą. Czy mogę prosić o przybliżenie osoby s. Marii Celeste Crostarosy?
s. Ewa Klaczak OSsR: Siostra Maria Celeste Crostarosa została 3 czerwca 2013 włączona w poczet Czcigodnych Sług Bożych mocą dekretu o heroiczności cnót podpisanego przez Ojca Świętego Franciszka. Czytając jej Autobiografię można być poruszonym na wiele sposobów, ale chyba najbardziej dotyka nas jej relacja z Bogiem – jak On upodobał sobie w pociąganiu jej duszy do szczególnej intymności ze Sobą. Bo miłość Boża, która ogarnia nas od zawsze, w chwili gdy ją odkrywamy osobiście, staje się wielkim zaskoczeniem, budzi w sercu radość i niedowierzanie, a potem ogromne pragnienie, by być bliżej, jak najbliżej Ukochanego. Wtedy budzi się odwaga i zdecydowanie by porzucić wszystko dla takiej Miłości. I Maria Celeste to uczyniła – pozwoliła się Bogu „uwieść”. Ta wspaniała niewiasta urodziła się w Neapolu, we Włoszech 31 października 1696 roku jako dziesiąte dziecko w rodzinie liczącej dwanaścioro dzieci: siedem dziewcząt i pięciu chłopców. Jej ojciec Józef Crostarosa był doktorem prawa cywilnego i kanonicznego, zajmował wysoki urząd w magistracie Neapolu, jej matka Paula Battista Caldari wywodziła się ze szlacheckiej rodziny.
Miała mniej więcej 12 lat kiedy usłyszała w swoim sercu, że sam Pan chce być jej Mistrzem i to Jego ma kochać najbardziej, nie szukając miłości stworzeń. W Autobiografii podkreśla te słowa jako bardzo istotne dla swego życia duchowego. Jeszcze zanim wstąpiła do karmelitańskiego klasztoru w Marigliano jej życie modlitwy, jej życie wewnętrzne było bardzo głębokie, intensywne. Doświadczała Jezusowego działania w sercu i wiele się modliła. Jak sama pisze w Autobiografii – „na tysiące sposobów Pan okazywał mi swoją bliskość”. Wszystko prowadziło ją do Boga, kontemplacja natury porywała ją i pochłaniała do tego stopnia, że nie miała świadomości mijającego czasu. „Wszędzie widzę Ciebie, Panie” – pisała.
W 1718 roku wstąpiła do Karmelu w Marigliano. Tu stawiała pierwsze kroki w życiu zakonnym, złożyła śluby. Niestety w 1723 roku Karmel został zamknięty na prośbę miejscowego biskupa. Maria Celeste opuściła klasztor i za radą o. Tomasza Falkoi, który był wtedy jej kierownikiem duchowym, wstąpiła wraz z dwiema rodzonymi siostrami do klasztoru wizytek w Scala.
25 kwietnia 1725 otrzymała pierwsze objawienie dotyczące nowego Instytutu: Pan chciał, by powstała w Kościele nowa rodzina zakonna, która przypominałaby o tym, jak Bóg Ojciec ukochał człowieka w Chrystusie. Ta nowa Wspólnota miała być Żywą Pamiątką Odkupiciela. Życie wspólne przeżywane w jedności i miłości wzajemnej miało czynić widzialną Jego obecność we wspólnocie. (Sam Jezus przekazał to Marii Celeste w słowach: „Kto was widzi Mnie widzi”).
Pod natchnieniem Ducha Świętego, podczas dziękczynienia po komunii św. Maria Celeste napisała Reguły. Projekt ten wzbudził entuzjazm u większości sióstr, ale wkrótce został odrzucony i Maria Celeste na polecenie wikariusza generalnego ze Scala udała się na strych konwentu w celu odbycia pokuty za zamieszanie, które wprowadziła we wspólnocie
W 1730 roku o. Falkoia został biskupem Castelammare. Jego rezydencja znajdowała się dwanaście kilometrów od Scala i mógł on stamtąd kierować wspólnotą. Sprzyjał na początku wprowadzeniu nowej Reguły
We wrześniu Maria Celeste spotkała się pierwszy raz z ks. Alfonsem Liguori (późniejszym założycielem redemptorystów), który przybył, by głosić w katedrze w Scala nowennę przed Świętem Podwyższenia Krzyża. Po rozmowie z Marią Celeste i z siostrami stwierdził, ze założenie nowego Zakonu jest dziełem Bożym, przynaglił więc wspólnotę do podjęcia stosownej decyzji. Otrzymał też zgodę miejscowego biskupa i aprobatę biskupa Falkoi.
13 maja 1731 w Zesłanie Ducha Świętego nastąpiła inauguracja nowego Instytutu, a 6 sierpnia siostry ubrały ciemnoczerwony habit. Szczegóły stroju (w tym kolor habitu) zostały objawione Marii Celeste.
W październiku 1731 roku, Maria Celeste otrzymała od Boga nowe objawienie, tym razem dotyczące samego ks. Alfonsa: Bóg dał jej zrozumieć, że powinien on zostać założycielem nowego zgromadzenia, żyjącego regułą podobną do reguły sióstr, ale oddanego pracy misyjnej wśród najuboższych.
W 1733 roku Maria Celeste została wydalona ze Scala na polecenie biskupa Falkoi. Chciał on, aby nasza założycielka podpisała Reguły, które on zmienił i złożyła ślub, że przyjmuje go za swego kierownika duchowego. Odrzuciła te warunki i zmuszono ją wtedy do odejścia z klasztoru. W tym czasie Maria Celeste przeżywała wiele trudów i wewnętrznych i zewnętrznych. Był to dla niej czas duchowej pustyni, ale jednocześnie i czas oczyszczenia. Nękała ją myśl, że nie może zrealizować powierzonego jej przez Boga „Dzieła”, bo tak nazywała przyszły Instytut.
Dopiero w roku 1738 przyszedł czas założenia przez nią upragnionego klasztoru w Foggia, według reguł objawionych w 1725 roku. Jak zawsze, tak i wtedy pytała Boga, czy to się Jemu podoba, czy taka jest Jego wola.
Napisała tam (lub dokończyła) wiele swoich dzieł przepełnionych gorącą miłością do Boga, spośród których trzeba przede wszystkim wymienić „Stopnie modlitwy” i „Ogródek duchowy”, pisma świadczące o jej wyjątkowym zjednoczeniu z Bogiem i głębokim życiu modlitwy. Jej osobowość przyciągała ludzi, którzy pod jej wpływem przemieniali swe życie. Potrafiła też zawierać bardzo głębokie i piękne przyjaźnie, czego przykładem jest choćby relacja ze św. Gerardem Majella. Wśród mieszkańców miasta Foggia z biegiem czasu wzrósł podziw i szacunek do niej, nazywano ją tam powszechnie „świętą Przeoryszą”. I w takiej właśnie opinii zmarła w święto Podwyższenia Krzyża, 14 września 1755 roku, kiedy – jak piszą kroniki – czytano jej Ewangelię św. Jana o śmierci Pana Jezusa.
Maria: Czytając jej biografię, dostrzegamy zaskakujące działanie Boga. Czy w jej przypadku możemy mówić o prostej drodze ku świętości w życiu zakonnym?
s. Ewa Klaczak OSsR: Każdy ochrzczony wezwany jest do świętości. Wspomnijmy list Ojca Świętego Jana Pawła II Novo millennio ineunte, w którym nasz Błogosławiony mówiąc o chrzcie pisze wprost, że przyjęcie tego sakramentu jest otwarciem na świętość: „skoro chrzest jest prawdziwym włączeniem w świętość Boga poprzez wszczepienie w Chrystusa i napełnienie Duchem Świętym, to sprzeczna z tym byłaby postawa człowieka pogodzonego z własną małością, zadowalającego się minimalistyczną etyką i powierzchowną religijnością. Zadać katechumenowi pytanie: «Czy chcesz przyjąć chrzest?» znaczy zapytać go zarazem: «Czy chcesz zostać świętym?». Znaczy postawić na jego drodze radykalizm Kazania na Górze: «Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski» (Mt 5, 48).
Droga, którą Pan prowadził Marię Celeste, nie była drogą zwyczajną, została ona obdarowana szczególną łaską modlitwy. Nasza Założycielka była mistyczką. Odzwierciedleniem jej wielkiej przygody z Jezusem są jej pisma, jej dziennik duchowy, w którym przedstawia swój dialog z Oblubieńcem. W „Autobiografii” pisze o różnych stanach swojej duszy, o ekstazach, o zaślubinach, ale przede wszystkim pisze o swojej drodze wiary. Fundamentem jest życia modlitwy jest właśnie wiara. W swoim dziełku „Stopnie modlitwy” podkreśla szczególnie wagę tej cnoty.
Świętość zadana jej przez Pana nie wiodła ją jednak prostą drogą wiary, ale podobnie jak św. Faustyna miała przywilej rozmawiania ze swoim Oblubieńcem, stawiania Mu pytań. Bóg sam objawił jej Regułę nowego Zakonu, którą zapisała jakby pod Jego dyktando. Można więc powiedzieć, że Pan prowadził ją drogą nadzwyczajną, a ona odpowiadała w prostocie serca, starając się wypełniać to, co jej przekazywał.
Maria: Czy przedsięwzięcie które wsparł św. Alfons Maria Liguori, znalazło przychylne przyjęcie?
s. Ewa Klaczak OSsR: To przedsięwzięcie, jakim było założenie nowego Zakonu nie od razu zostało przyjęte przez całą wspólnotę wizytek, do której należała s. Maria Celeste Crostarosa. Część sióstr z różnych względów sprzeciwiła się temu. Przez kilka lat dzieło nie mogło być zrealizowane i dopiero przybycie do klasztoru w Scala ks. Alfonsa Liguori zmieniło podejście sióstr.
Św. Alfons, przyszły założyciel Zgromadzenia Redemptorystów, okazał się opatrznościowym człowiekiem. Do klasztoru w Scala wysłał go o. Falkoja, aby zbadał wiarygodność wizji s. Marii Celeste. Jego pełne entuzjazmu stwierdzenie: to jest dzieło Boże, przyczyniło się do przyjęcia reguł przez Kapitułę sióstr w Scala i ogłoszenia – przez miejscowego biskupa – nowej fundacji. Ten radosny dzień to uroczystość Zesłania Ducha Świętego 13 maja 1731 roku, narodziny nowego Instytutu, przyszłego Zakonu Sióstr Redemptorystek.
Św. Alfons poczynił też wiele starań, aby to dzieło zostało zaakceptowane w kręgach neapolitańskich teologów i kościelnej hierarchii. Kilkakrotnie prowadził ćwiczenia duchowe w Scala, radował się gorliwym życiem sióstr, do którego pobudzał je jeszcze swoimi płomiennymi i braterskimi listami. Siostry zaś towarzyszyły mu modlitwą i żywą korespondencją w jego niezmordowanej pracy misyjnej.
Maria: S. Maria Celeste jest tą, która napisała Regułę oraz przygotowała wzór habitu. Co postawiła na pierwszym miejscu w życiu Redemptoryski? Czemu jako kolor habitu wybrała czerwień?
s. Kazimiera Kut OSsR: Tak, Czcigodna Sługa Boża napisała Reguły, którymi Zakon nasz żyje do dziś. Ona także określiła wszystkie szczegóły dotyczące habitu i sama szyła habity dla sióstr, które po raz pierwszy założyły w święto Przemienienia Pańskiego dnia 6 sierpnia 1731 roku. W liście z 1731 roku do św. Alfonsa de Liguori, który napisała na jego prośbę, wyjawia tajemnicę tego habitu: „Pewnego ranka, po Komunii Świętej, kiedy dusza moja jak zwykle trwała w miłosnym odpoczynku w moim Jezusie, wypełniło ją światło i zobaczyłam Mamę Maryję, wyjmującą z boku Jezusa habit i ku mojej wielkiej radości ubrała mnie w niego”. W tym widzeniu dane jej było zobaczyć, że w taki sam habit „zostały ubrane wszystkie dusze powołane do tego Zakonu”. Wtedy też usłyszała w duszy wyjaśnienie koloru habitu: „Habit będzie miał kolor ciemnej czerwieni, co oznacza bezgraniczną miłość Boga do rodzaju ludzkiego. Z tej miłości Jezus przyjął ludzką naturę; w Nim i przez Niego wszyscy ludzie, przez łaskę, stali się dziećmi mojego Niebieskiego Ojca, wypełnieni Duchem Świętym” (Reguły).
I właśnie tę miłość M. Celeste postawiła w centrum życia swoich duchowych córek, redemptorystek. Pierwszą regułę życia wspólnoty zatytułowała: jedność i miłość wzajemna, i to jest styl naszego życia. Ma on swoje źródło w miłości jednoczącej redemptorystkę z Jezusem. Tutaj rodzi się miłość do sióstr, do każdego człowieka, do Kościoła i do tych, którzy jeszcze nie znają Jezusa.
Ta miłość stoi z centrum naszego życia i codziennie nabiera konkretnych kształtów przez modlitwę oraz odpowiedź na Boże wyzwania, jakie niesie dzień i zadania, jakich się podejmujemy. Matka Celeste chce, aby redemptorystka w każdej chwili obejmowała miłością Trójcę Świętą, każdą siostrę z którą żyje we wspólnocie i każdego człowieka. Oto fragment jednej z jej rozmów z Jezusem w której Oblubieniec przekazuje Jej i nam swoje pragnienie: „Chcę, abyś w nim poślubiła wszystkie dusze, które są w moim Kościele, a także te, które nie są jeszcze w jego łonie. Tego właśnie pragnę, abyś kochała je taką samą miłością, jaką Ja je kocham, z całego serca”.
1Foto. Siostry Redemptoryski
2Foto. Brewiarz.pl