Autor: Ks. Tomasz Ważny CM
Czy świat potrzebuje jeszcze proroków? Co za pytanie – oczywiście, że tak. I niech nas nie zwiedzie dobre samopoczucie tych, którzy wszem i wobec ogłaszają bez ustanku o śmierci Boga i próżności ludzkiej tęsknoty za wiecznością. To, co stało się w Paryżu przed kilkoma tygodniami, zupełnie między wierszami, ale całkiem wyraźnie mówi nam, że ludzie, którzy postanawiają być dla siebie samych wyroczniami, sędziami i drogowskazami w jednym, stoczyć się muszą na pozycje bluźnierczych i zblazowanych cyników. To zaś, że wydrukowane w gazecie owoce owego zblazowania i cynizmu spuściły im na głowę muzułmańskie miecze, zdaje się być tylko konsekwencją odrzucenia przez nich jakichkolwiek odniesień do wieczności.
Świat więc proroków potrzebuje – to pewne. I pewne nieomal jest także to, że, jak zawsze ktoś gdzieś skorzysta z okazji, by ich w ten czy inny sposób uciszyć. Bo taka była, jest i będzie droga proroka. Dlatego nie ma się co bać – trzeba robić to swoje prorockie dzieło ze wszystkich sił, nawet jeśli się jest prorokiem (a więc tym, który wskazuje na Boga) dla paru osób zaledwie, dla domowników swoich, dla dzieci, współmałżonka, konfratra czy siostry obok w domowej kaplicy. Nie ma się co bać, bo pisane nam jest spalanie się. A kto się spalać nie chce – ten idzie w kierunku jałowości i letniości. A letniego Pan „wypluje ze swych ust”. W sprawach Bożych zaś szukanie bezpiecznego kącika zaiste nie przystoi.
Jutro drugi dzień lutego. Święto tych, którzy postanowili całą przestrzeń swojego „ja” poświęcić prorokowaniu – osób konsekrowanych. W tym roku to święto podwójne: Dzień Życia Konsekrowanego w Roku Życia Konsekrowanego. A skoro podwójne święto, to i podwójna okazja do modlitwy za tych, co to, jak zalecał dziś w czytaniu święty Paweł, postanowili w życiu „troszczyć się przede wszystkim o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu, i o to, by być świętymi i ciałem, i duchem.” (por. Kor 7, 32-34). Otoczmy ich podwójnie mocnym wieńcem modlitwy. Oni modlą się za świat – co dnia. Niech nasza modlitwa będzie takim małym podziękowaniem – za ich modlitwę i za ich prorokowanie. A dzisiejszy dzień – z tak pięknymi czytaniami, w niezwykły sposób podkreślającymi ważność ich drogi – niech stanie się w tym roku istotnym preludium, niejako wigilią dnia Matki Bożej Gromnicznej, Królowej Proroków.