A to znacie? ;)

[Daven]

Napisałem przecież: ta wizja jest nieco smutna, owszem. Przykro jest się rozstawać z ludźmi, z ziemią, ze słońcem... Ale dzięki temu każda chwila życia jest ważna, każda sekunda to wszystko, co mam. To zaś sprawia, że doceniam wartość najmniejszego skrawka mojego życia: to życie staje się wtedy najważniejsze i najpiękniejsze.

Okej, twoja wizja rzeczywiście jest przyjemna. Ale zastanów się - jak byś się czuł wiedząc, że tuż za murami owej Niebiańskiej Jerozolimy krzyczą i jęczą w ogniu miliony ludzi? Nie czułbyś smutku, współczucia? Może nie od razu, ale powiedzmy po 100000000000 lat ich permanentnych cierpień, które są pyłkiem wobec wieczności? Gdybyś wiedział, że masz swoją rozkosz i nie możesz się nią podzielić z cierpiącym (choćby ów cierpiący był za życia zbrodniarzem)?

Po co żyję? Pisałem już. Ja sam tworzę sens. Życie nie ma sensu właśnie dlatego, żebym ja mógł mu go nadać - według swojej woli i rozumu. Bezsens życia u jego podstaw wcale nie sprawia, że życie nie ma sensu wcale. Przeciwnie - brak sensu jest ostateczną próbą mojej woli i szansą na spełnienie swego człowieczeństwa właśnie w tym, że sam sobie stawiam cel.