[center]
Witam[/center]
Nie wiem czy zamieściłem ten post tutaj gdzie trzeba w razie czego proszę przenieść
Swój post celowo zatytułowałem cytatem z filmu
Karol, człowiek który został papieżem. Długo zastanawiałem się nad tym oby opisać Wam to z czym chciałbym się z Wami podzielić. Mam pewien dylemat, o którym chciałbym tu napisać . Przede wszystkim chciałbym o wypowiedzenie się osób duchownych. Więc do rzeczy....
Od dłuższego czasu wydaje mi się, że Pan Bóg wzywa mnie do tego, abym został jego sługą w kapłaństwie, a konkretnie chodzi o wstąpienie do zakonu.Kiedy pisze to teraz mam dość duże wątpliwości czy dobrze robie, Nie wiem dlaczego...nie potrafie nazwać tego co teraz czuję...może boję się, że zostane potraktowany niepoważnie ... Jednak są takie chwile kiedy ta myśl naprawde "nie daję mi spokoju". Rozmyślam wtedy, że fajnie byłoby móc poświęcić swoje życie dla kogoś kto oddał swoje za mnie. Pamiętam, że pierwszy raz kiedy taka myśl przyszła mi do głowy byłem na mszy świętej na rekolekcjach i kapłan, który był wtedy mówił właśnie o kapłaństwie. Nie pamiętam kiedy to było dokładnie, ale pamiętam, że pierwszą moją reakcją było "Nie, ja sobie nie poradze, Nie wytrzymam żyjąc w taki sposób, ni będę potrafił. I zamknąłem się przed Panem Bogiem, czxego później żałowałem.Wtedy jednak myślałem tylko o kapłaństwie. Następny raz kiedy pamiętam, że Pan Bóg do mnie przemówił( a przynajmniej mi się tak wydaje) był to ostatni dzień życia Jana Pawła II.. Siedziałem przed telewizorem i śledziłem relacje z Watykanu. Może się Wam to wydać trochę głupie, ale pamiętam że myślałem sobie wtedy co by się stało gdybym kiedyś to ja został wybrany na papieża. Pamiętam, że siedziałem i myślalem jakie bym przybrał wtedy imię. Nigdy tutaj o tym nie wspominałem ale jestem osobą niepełnosprawną fizycznie. W wieku 8 lat doznałem porażenia mózgowego w wyniku którego straciłem władze w lewej stronie ciała, ale dzisiaj jest już prawie wzsystko OK. Mówię prawie bo nadal nie odzyskałem stu procentowej władzy w ręce. Mogę jednak chodzić i poza tą reką praktycznie wszystko jest w porządku. Chciałbym jeszcze dodać, że bywały dni kiedy miałem żal do Pana Boga o to, że zesłał na mnie takie coś. Jednak stosunkowo nie dawno doszedłem do wniosku, że to On dał mi to życie i to On ma prawo zrobić z nim co zechce, a swoje cierpienie chciałbym ofiarować Jemu. Wracając do tematu. Chciałby poradzić się osób duchownych co czuli zanim zostali kapłanami. Chciałbym usłyszeć (a raczej przeczytać) opinie osób, które były w zakonie bądź w seminarium ale zrezygnowały z tej drogi, jeśli jest tu ktoś taki. Szczerze mówiąc boję sie trocę a nawet bardzo podjąć tak poważną decyzję w swoim życiu jak wstąpiemnie do zakonu tym bardziej, ze boję się podzielić z tymi uczuciami z kimkolwiek. I chciałbym przynajmniej w jakimś stopniu być pewnym, że naprawade słyszę głos Pana, Bo jeśli to naprawde On mnie woła to pragnę z całego serca, głośno i wyraźnie powiedzieć Mu
TAK.
13 kwietniia jest to dzień poświęcony modlitwie o nowe, liczne i święte powołania zakonne i kapłańskie dlatego chciałbym prosić Was o modlitwe za mnie, aby Duch Święty wskazał mi drogę, którą Pan Bóg dla mnie przygotował.
PS.: Starałem się uporządkować swój post jak nabarzdziej jeśli jednak napisałem go trochę chaotycznie to przepraszam jest już troch ę późno a muszę wcześnie wstać.
